Elfie Tromp - 14:24 23-06-2020

de verf liep bloedrood in de goot

Ik ben de monumenten gaan bekijken die de nacht ervoor waren beklad. Piet Hein kreeg de woorden killer en dief op zijn sokkel gehanepoot, bij het Witte De With-museum waren bloedrode handen op de gevel gedrukt. Bij Pim Fortuyn hadden ze zijn uitspraken op vellen papier geschreven en die van weerwoord voorzien en erom heen gespannen. Dat vond ik mooi. Ze traden in dialoog met het beeld en respecteerden het toch door het niet permanent schade toe te brengen. In zijn handen hadden ze een zwarte lap gehangen, een soort rouwlaken. Of het gordijn wat met de actie werd teruggetrokken.

Bij Witte de With liep de verf bloedrood in de goot toen ik er bij stond. De gemeente had de sanering meteen ingezet, maar Witte de With heeft dat halverwege stopgezet want het is een privegebouw en ze willen het protest niet censureren. De weifelende zwarte schoonmakers met hun hogedrukspuiten, de licht getinte expat-directrice met parelketting die nerveus door de verf stapte en telefoneerde met instanties, de witte PR-medewerker op dure gympen met verkrampte schouders en de mollige Telegraaf-journaliste met lang blond haar die op haar notitieblokje gretig citaten neerkrabbelde en geen idee had wat Witte de With eigenlijk was: het was een show. De sfeer geladen, bezorgd, levend.

Ze (Thierry & co) zeggen dat we geschiedenis niet moeten censureren, maar nuanceren, dat we een gesprek moeten aangaan over het verleden. Daar ben ik het mee eens. Maar wat veel mensen niet begrijpen: dit is het gesprek. Dit protest is het weerwoord. Het gesprek is geopend. Als schrijver (en daardoor minibeetje geschiedschrijver) vind ik het interessant hoe betekenis verschuift. Wat in het ene tijdsgewricht een heldendaad is, wordt in de volgende iets om je voor te schamen.

Ik ben ingehaald door de tijd, schrijf ik nu grinnikend. Ik ben al drie jaar aan het harken op een roman rondom een omstreden monument dat wordt neergehaald. Ik was destijds zo gedesillusioneerd geraakt over de impact van kunst. Zo veilig tentoongesteld in hun witte bakens, op sokkels en in lijsten, bevroren in de climate controlled zalen waar verzamelaars zich handenwrijvend speculeren bij de aanstaande dood van oude kunstenaars. En boeken al helemaal. Welk boek verandert de wereld nu nog echt? Wat zat ik nou mijn vitale jaren weg te krabbelen voor wat murmelrecensies en een druppelverkoop?

En dan zijn er die beelden ineens, die monumenten waar vurige voor- en tegenstanders voor opstaan. Opwindend. De bekladding in Rotterdam werd door een groep geclaimd die zich Helden van Nooit noemen. In mijn boek heb ik een protestgroep beschreven die Mannen voor de Toekomst heet. Een schrijver is ook een soort ziener. Gekke voorspellingsverhalen.

Bij Pim cirkelden drie witte mannetjes in spijkerbroeken om en om het beeld, tegen de hoekjes van de marmeren platen schoppend zoals heteromannen dat uitentreuren doen om te checken iets wel goed in elkaar zit. Ze waren op matching elektrische fietsen gekomen, de dure variant. Lief.
Ze zeggen dat hij een racist is, zei de ene. Maar dat issie helemaal niet.
Nee, tuurlijk niet, zei de ander.

We wachtte en wachtte, maar ze gingen maar niet weg. Zij stonden op hun beurt waarschijnlijk te wachten tot wij vertrokken. Toen vroeg Cesar poeslief: Kunt u even aan de kant gaan? Ik wil een foto met Pim maken.

De mannen konden hem niet plaatsen, dat jonge mannetje, met dat petje en die kettingen in die kleurrijke kleren; was dát dan de gehate tegenstander? Moesten ze hem hoeken of uitfoeteren? Ze gingen schutterig aan de kant en Cesar ging bij Pim staan terwijl ik een foto van hem maakte. In groep twee zei een klasgenootje tegen hem: Mijn moeder stemt op Pim, omdat ze niet houdt van mensen zoals jij.
Cesar vroeg aan zijn oma: Wie is Pim en waarom haat hij ons?

Ach, zei oma, Pim is gewoon een meneer.

Oma s zouden meer de politiek in moeten gaan.
__

Via www.tinyletter.com/elfietromp kun je je gratis abonneren op mijn brieven. Die krijg je dan eerder en is niet onderhevig aan duistere logaritmes. Win-win!

Elfie Tromp - 10:37 23-05-2020

de leraren die je kiest en die je vormen

Vanaf volgende week begin ik met online lesgeven. Een workshopreeks die ik eigenlijk op locatie zou geven. Wat nu verspreid is over vier avonden, zou eigenlijk een lang weekend zijn, waarin ik met de studenten een heilig verbond zou smeden, die van groepsvertrouwen. We zouden na een dag lang schrijfoefeningen gaan drinken en dansen. We zouden met elkaar praten en geiten tot in de diepe nacht, en met een ochtendkoffie en dikke ogen de volgende dag onze teksten verder schuren. Er zou een plezier en ontspanning in het maakproces zijn die het intimiderende en serieuze van het scheppen af zou halen. We zouden minder eenzaam zijn in ons maakproces.

Nu ga ik lesgeven via Zoom en zie ik de hoofden van de studenten straks in kleine kaders terug staren. Hun microfoons staan op mute om geen overlast te geven. Hoe breng ik hun lichaam terug in het schrijfproces? Hun stem? Hoe worden we een groep zonder elkaar te kunnen ruiken en zien bewegen?

Schrijven gaat evenveel via het intellect als door de bloedstroom. Ik denk soms te kunnen lezen of een schrijver oppervlakkig ademt bij het schrijven, wat voor een spannende scène overigens uitstekend is. Met schrijven wil je emoties over brengen, maar schrijvers vergeten vaak dat ze zelf net zo goed emoties voelen bij het werken. Niemand is een neutraal vlak en emoties zijn niet te kaderen of in te houden. Die vloeien door, vanuit het lijf, door het hoofd, op de pagina. Ik heb opdrachten bedacht om de groep te vormen, hun creativiteit te prikkelen, hun intellect én hun bloed vrijer te laten stromen. En dat niet in één weekend, maar vier weken lang.


Er zijn nog een paar plekken en je kunt je hier inschrijven.

Ik denk de laatste tijd veel na over leraren en hoe ze je vormen, hoe je ze zelf kiest en hoe ze je overkomen. Hieronder zes anekdotes, verre van compleet, van leraren die mij hebben gevormd.

1. Ad
Ik ben vier jaar en in het dorp wordt koninginnedag altijd verkleed gevierd. Dit jaar is het thema indianen (dat kon toen nog). Ik heb vlechten en een plastic bijltje. Mijn moeder draagt een suede jurkje met franjes dat op alle juiste plekken strak zit. Nu is mijn moeder niet lang, maar de directeur van de basisschool is nog een kop kleiner. Hij heet Ad en geeft groep 3 tot en met 5 les. Hij is stootkogelrond en heeft altijd wallen. Hij draagt een pruik met vlechten en een grote verentooi met een bontstaart eraan. Ik voel dat mijn moeders schoonheid agressie bij hem opwekt; frustratie. Ik weet niet wat hij tegen haar zegt, maar voel de sneer in zijn stem. Ik voel een sterke behoefte mijn moeder te beschermen en schop hem tegen zijn schenen. Hij buigt zich naar mij toe en zegt: volgend jaar kom jij bij mij op school, he? Dat wordt gezellig.Hij lacht er bij, maar ik voel de dreiging die van hem uit gaat. Ik blijf hem aankijken en schop hem nog eens.

2. Ad
Ad denkt dat ik een meisje ben, maar hij heeft het mis. Ik ben een soldaat. Op de dorpsschool zitten ook kwetsbare kinderen die op een ander tempo leven. Zoals Frits die in groep 4 nog steeds niet zindelijk is en Peter die vergroeide voeten heeft omdat hij altijd op zijn tenen loopt. Ik word ongevraagd hun beschermer. Ik ga naast ze zitten en help ze met hun werk voordat Ad langs komt, want Ad is een theatrale leraar. Warm, zacht en lollig als hij wil, maar met plotse woedebuien die door het kleine schoolgebouw bulderen. Waar kan zo n volwassen man zo boos om worden, denk ik nu. Waren het echt die inktvlekken in een schrift, de dromerige blik door het raam of de plas die langs de stoelpoten drupte, die hem over de grens duwde? Of was Ad een grote boze wolf in een veel te klein bos?



3. Ad

Ad heeft een babyfoto van zichzelf in de klas staan. Een marsepeinen wezentje ligt lachend op een bontvel. Misschien is het een herinnering voor hem om het kleine en kwetsbare in zichzelf niet te vergeten. Misschien wil hij ons ermee uitdagen, bloot vinden we allemaal een beetje eng en raar. Ik kijk er als kind veel naar. Ik begrijp niet hoe zoiets teers zo groot en woest kan worden.

4. Mevrouw Toons
Ik ben al snel een meisje tussen de jongens. Ik voel me beter in die gewapende sfeer van duwen en trekken, dan van giechelen en fluisteren. Mevrouw Toons is onze mentor op de middelbare. Een vrouw met lang zwart haar en een perfect symmetrisch gezicht van waaruit ze je heel precies aankijkt en respect afdwingt. Er zit iets doodengs in echt gezien worden. Onder haar blik verander ik van een joelende puber tot een alert, maar aaibaar konijn. Ze vraagt me even na te blijven na de les. In de dikke stilte van een verlaten lokaal praten we over schrijven. Ik hoor mijn stem, zo helder, dat ik er verlegen van word. Ze geeft me opdrachten en ik voel me uitverkoren. Wekenlang schrijf ik verhalen voor haar, zonder cijfer, zonder deadline. Met die verhalen versier ik op het internet mijn eerste grote liefde.

Toen jij de klas binnenkwam, was ik even bang dat jij de herrieschopper zou worden, zei ze dat jaar bij mijn beoordeling. Maar ik heb je snel doorgekregen.

Het is heerlijk als iemand je doorheeft.

5. Ingmar Heytze
Op de academie krijgen we poëzieles van Ingmar Heytze. Ik ben in die periode verschrikkelijk afgeleid. Seks, vrienden, liefdesverdriet, het voelt niet alsof ik een luchtig studentenleven aan het leiden ben, maar alsof ik betegelde straten tot akkergrond moet ploegen. Alles kost moeite. Ik probeer te luisteren naar wat Ingmar zegt, het huiswerk te doen, maar ik kom tot weinig. Jaren later treden we samen op bij een festival.

Ik wist meteen dat jij een dichter was, zei hij. Ik kon je niets wijsmaken.

6. Marian Boyer
Marian geeft toneelschrijven aan de academie. Ze begeleidt mijn afstudeerstuk en scriptie. Ik heb het laatst terug gelezen en het is niet goed, maar het was het beste wat ik toen kon schrijven. Dat wist Marian, maar ze heeft me nooit laten twijfelen.

Je wordt alleen een betere schrijver door te schrijven, zei ze.

Ze spreekt met me af op Schiphol. In een verlaten terminal hebben we het over mijn werk en zagen de vliegtuigen af en aan gaan. Daarna laat ze me in de drogisterij dure parfums ruiken. Ik weet nu dat ze mijn zintuigen wilde beroeren, dat ze de prikkels van het leven terug wilde lezen in mijn werk. Mijn bloed stroomde al. Nu wilde ze het nog terug zien op de pagina.

Elfie Tromp - 09:40 18-05-2020

online schrijfworkshop

Vanaf 28 mei geef ik vier weken lang schrijfles via stichting Watershed. Ik ga al mijn geheimen delen. En dat allemaal rechtstreeks vanuit mijn schrijfkamer naar de jouwe! Opgeven kan nog via

www.stichtingwatershed.nl

Elfie Tromp - 18:05 15-05-2020

een perfecte pirouette

Ik bel s avonds mensen op en lees ze gedichten voor. Dichter aan de lijn heet het initiatief dat VPRO Mondo is gestart. Elke week krijg ik een lijstje namen en telefoonnummers en daar ga ik. Beppie in Oss, Henk in Oosterveen, Ann en Derk in Nijmegen, ik sprak ze allemaal.

Nu ben ik vreselijk nieuwsgierig aangelegd, dus het gedichten voorlezen is bijna bijzaak voor me. Ik wil weten welke kleur shukin-goudvis Erik op zijn balkon heeft (de gevlekte variant in oranje, wit en blauw. Een heel vrolijk mollig visje, weet ik nu). Hoe het hondje van Erna heet (Kakeltje), wat de gepensioneerde theatermaker Ellen nog weet van haar lessen van Sartre aan de Sorbonne (het was een heel gedoe).

Er was een bejaarde dame die een sigaartje rookte toen ik belde. Ze had de dag doorgebracht in het zonlicht, kijkend naar ontluikend groen. Na mijn gedicht, las ze me werk van zichzelf voor. Ze trof me, en ik schreef snel een zin over in de rand van mijn schrift. Met een wankelend chique stem had ze voorgedragen:

Ruimte is schoonheid.

Ik bleef het herhalen. Er zat iets genadigs in dat ik niet helemaal kon vangen. De afwezigheid van dingen, maakt ze juist erg voelbaar. Daar zit, naast weemoed, ook schoonheid in. Toen ik vroeg naar haar voornaam die onvermeld was gebleven, zei ze:

Oh nee, daar begin ik niet aan. Die houd ik voor mezelf. Niet iedereen hoeft mij te kennen.

Ze had me door, dacht ik. Hoeveel levensdorst ik heb. Ik wil mezelf geen teek noemen, want ik breng zover ik weet geen ziektes over, maar ik kan vervuld raken van andermans bestaan, dus ik bedankte haar vriendelijk.

Voor mij blijft u altijd mevrouw, zei ik en nam afscheid.

Een leven is eigenlijk heel veel levens niet geleefd. Woorden zijn het licht dat het silhouet van andermans avonturen laat doorschijnen. Ik droomde laatst dat ik auditie deed aan een dansopleiding en werd aangenomen. De ochtend die daarop volgde was miezerig. Er is al zoveel tijd verdaan. Ja, ik weet het, er is nog genoeg te beleven, goddank, maar een dansopleiding zit er niet meer tussen voor mij. Ik zal nooit een perfecte pirouette draaien. Hopelijk misschien ooit in taal.

Elfie Tromp - 23:02 09-05-2020

buitenlichaam

mama,

ik dacht dat ik van mezelf was
maar mijn tenen zijn onmiskenbaar
in jouw krulhandschrift gevormd
mijn lange neus is duidelijk
jouw felle uitroepteken

mijn hart is een uitgestrekte postzegel
die zich naar de toekomst klopt
met elke ademhaling vertel ik jouw verhaal
hier ben ik, roepen mijn enveloppenlippen
hier ben ik lieve, hef ik aan

mama,

als ik weer wankel val of dwaal
sust je stem me achter elk gewricht
ik ben jouw buitenlichaam
en jij mijn binnenlijf

dit verhaal heeft een herkenbaar silhouet
sterk en sierlijk, scherp tegen de tijd gezet
een moeder en kind intiem als je hand
waarvan ik elke kreuklijn heb gestreeld

mama,

de woorden gaf je mij, maar
jij bent hier de dichter
ik het zingende papier

mijn mond is een PS
waar ik je elk woord
weer mee kus

Elfie Tromp - 12:44 24-04-2020

Je afweersysteem is krachtig. Tot het dat niet is.

Dit weekend heb ik mijn ouders na twee maanden gezien. 71 zijn ze en allebei risicogroep; mijn vader hartpatiënt, mijn moeder borstkanker-overlevende. Als ik me voorstel dat ik iemand infecteer die ik liefheb, denk ik meteen aan mijn moeder na de operatie. Hoe ze leek weg te zakken en verdwijnen in het vaalwitte moeras van dat bed. Hoe de ontsteking in haar borst haar plette als een dier onder een steen.

Ik denk aan mijn vader die maar niet wakker werd uit zijn narcose. Hoe hij twee uur langer dan gepland in de verkoeverkamer lag en mijn zus en ik niet eens aan onze eigen zenuwen toe kwamen omdat mijn moeder als een hoofdrolspeler in een Griekse tragedie tussen ons in jammerde en steeds naar de grond wilde zakken en wij haar tegen moesten houden. Achteraf ben ik haar daar dankbaar voor. Door haar overdaad aan emoties konden wij ons sterk voelen.

Een vriendin zei dat ze geloofde in de kracht van haar afweersysteem.
Ik zei: wat goed van je.
Ik dacht: wat een gore arrogantie.

Ik dacht aan de keer dat ik een blaasontsteking niet had opgemerkt en het een doorgetrokken nierbekkeninfectie werd. Twee jaar lang schoten vuurpijnen door het diepst van mijn lijf als ik plaste, als ik seks had, als ik strakke kleren droeg. Elke nacht slaapstruikelde ik naar de wc omdat ik het niet kon ophouden. Pijn in de nacht is helder bleek als een hemellichaam. Die vergeet je nooit meer.

Je afweersysteem is krachtig. Tot het dat niet is.

Dit is niet het stuk wat ik wilde schrijven; dit kwam er uit.

Ik wilde schrijven dat het fijn was om ze te zien. Dat we in de tuin zaten en de zon scheen en alles was zo pril en reikte naar boven. Het rook zo goed en zelfs de bruintinten van de boomstammen straalden overdadig kleur. Ik kneep achter mijn zonnebril steeds mijn ogen samen. Mijn nichtje had beren in de tuin verstopt en wij moesten ze zoeken. We dronken rosé champagne van Ruinart. De hele middag was troost, maar het was ook een kijkdoos van een verleden waar ik gelukkig ben geweest. Ik huil terwijl ik dit schrijf en ik weet niet goed waarom. Het is een verdriet dat geen richting kent of nut heeft.

Ik kan zeggen dat ik treur voor iedereen die dit nooit heeft gehad.
Ik kan zeggen dat ik treur voor iedereen die dit is verloren.
Ik kan zeggen dat ik treur voor iedereen.

Ik kan zeggen dat onder al deze woorden verdriet stroomt als een ondergrondse rivier en ik ook niet weet waarom ik zo vloeibaar ben. We hebben twee gezichten: één gestold en één vloeibaar. Dat is een citaat dat ik eens overschreef en voor de camera van mijn laptop hing. Ik las het elke dag en ging aan het werk. Ik wil ze beiden aan je laten zien. Echter word ik niet.

Het was verdomme zo fijn om mijn ouders te zien.

-

Wil je mijn verhalen eerder en in de privacy van je inbox ontvangen? Abonneer je dan via deze link.

Elfie Tromp - 12:42 24-04-2020

Dichter aan de lijn

Voor VPRO Mondo lees ik elke avond gedichten voor aan mensen. Kun je wel een gedicht gebruiken of wil je er een cadeau doen? Je kunt jezelf of iemand opgeven via de website.
En wie weet krijg jij mij te spreken:

Elfie Tromp - 11:46 08-04-2020

Nieuwe webserie!

Sinds deze week zit ik in het schrijfteam van de webserie Toen wij de tijd hadden over het leven in quarantaine. Het ongemak, de angst, de liefde en de eenzaamheid, alles komt voorbij. Alle aanvaringen met mijn heerlijke vriendje zijn topinspiratie gebleken!

Elfie Tromp - 11:10 26-03-2020

Ik ben dat vrouwtje geworden

Een marshmallow in de magnetron, dat is wat ik ben. Ik plak overal aan vast. Ik raak zelfs in tranen van de koning, terwijl ik eigenlijk nauwelijks om de Oranjes geef. Ik rouw om de wereld, dat klinkt mooi altruïstisch, maar het gaat naadloos over in zelfmedelijden. Wat moet ik met al deze energie? Ik krijg mijn rusteloosheid er niet uit gesquat op mijn matje of weggedanst tijdens de online twerkles die ik volg.

Ik kijk verlangend naar mensen met honden. Naar mensen met racefietsen die de stad kunnen ontvluchten, mensen met kinderen die als excuus de straat op kunnen omdat hun grut anders het huis afbreken. Het geluid van mijn onderburen die spelen met hun dochters in de tuin is een soort troost. Ik ben dat vrouwtje geworden. Dat oude vrouwtje dat verlangend naar andermans kinderen koekeloert en aan haar eigen jeugd terug denkt.


Werken gaat tot nu toe niet of nauwelijks. Ik wil steeds naar buiten, iets doen. Ik kan me niet concentreren, bevind me het grootste gedeelte van de dag op de scherpe rand van paniek. In Cuba verlangde ik naar meer nieuwsvoorzieningen en ongelimiteerd internet, hier word ik alleen maar verdrietiger van het nieuws dat ik binnenkrijg. Cesar leest alleen artikelen en filmpjes in zijn tijdslijn. Ik wil de eerste dagen elke talkshow zien en ieder radioprogramma horen, maar hou daar al snel mee op. Hoe meer ik weet, hoe verdrietiger ik word. Ik maak de fout om filmpjes van IC-afdelingen in Italië te bekijken en draag die beelden dagen met me mee als een brandmerk in mijn gedachten.

Meer lezen? Je kunt je abonneren op mijn nieuwsbrief Het Warme Bloed en dan ontvang je om de paar dagen iets bijzonders in je mailbox (iets vaker dan normaal in deze onwerkelijke tijd). Abonneren doe je door hier te klikken.

Elfie Tromp - 14:13 19-03-2020

De stroming is sterk en de golven hoog

In Miami was de angst vorige week erg groot; mensen weken achteruit als we iets vroegen. Obers gooiden het eten met gestrekte arm op tafel als ze hoorden dat we uit Europa kwamen.

Ik vond de stad erg zielloos. Een soort Salou meets Wallstreet: de strip bleek strand gegijzeld door de ordinaire clubs en miljonairsflats erachter. Waar we ook naar toe gingen, we stonden in de file, net als alle andere blinkende dure auto’s als een soort luxecoupes van een heel traag treintje.

We logeerden bij republikeinse cubanen en ik weet nu zeker dat Trump herkozen gaat worden (als hij niet bezwijkt aan het virus, hij is toch risicogroep als oudere). Ik probeerde een avond een actiefilm te kijken op de flatscreen met Frank, de patriarchaat van de familie die in de bouw werkt als opzichter. Hij viel iedere tien minuten in slaap en werd wakker als er iets explodeerde. Dan spoelde hij weer terug. Het was een film met Mark Wahlberg en het speelde zich af in Miami. Ik zag ineens hoe de stad bedoelt was: om in beschoten te worden, zo kwam het decor tot leven, in flitsende, gehaaste beelden van achtervolgingen en wegduikende lichamen. Niet in de meditatieve stilstand van files. Of de traagheid van een wandeling.

We brachten een dag door in Wynwood, een voormalig fabrieksterrein dat nu door city planning was gebombardeerd tot artiestenwijk. Overal betaalde en soms indrukwekkende graffiti op de oude loodsen. Ertussen boetiekwinkels die Seletti-geurkaarsen en notitieboekjes van School of Life aanboden. Daily Paper zou er vanaf volgend seizoen verkocht worden, vertelde een verkoper.

Er was een hippiemarktje zoals ze overal ter wereld bestaan; veterkettingen met een kristalletje eraan, vegan tacos en wat tweedehands wikkeljurken om te kopen. In een opengezaagde schoolbus liet ik mijn tarotkaarten leggen voor 21 dollar. De lezer had geschoren benen, een lange pinknagel en spoot de oude kaarten en mijn handen in met desinfecterende spray voordat hij begon. Eind van de zomer krijg ik een nieuw hondje. Volgend jaar word ik zwanger. Ik moet doorgaan met mijn werk en ik zal succes kennen. We zullen zien. Er is me wel meer beloofd in het leven dat anders liep.

You’re so cute, zei de tarotlegger. We should get coffee sometime. And I also do make up, if you ever need that for a special occassion.

Hij moet mijn instagram-uitnodiging nog accepteren.

Meer lezen? Je kunt je abonneren op mijn nieuwsbrief Het Warme Bloed en dan ontvang je om de paar dagen iets bijzonders in je mailbox (iets vaker dan normaal in deze onwerkelijke tijd). Abonneren doe je door hier te klikken.

Elfie Tromp - 03:17 06-03-2020

Het monster is onderweg

New York doet me denken aan het begin van rampenfilm. Alles gaat nog goed, maar de spanning zwelt aan, het monster is onderweg. De angst in de stad is voelbaar als luchtdruk. Zlle zachte organen worden langzaam maar zeker dieper de buikholte in gedrukt.

Officieel zijn er hier nog niet zoveel besmettingen met het coronavirus, officieus waarschijnlijk veel meer. Het kost 1200 dollar om je erop te testen, mits je verzekerd bent. Anders kost het rond de 3000 dollar in Amerika.

In de horrorfilm Cloverfield is het gevaar te groot om te filmen. De stad wordt aangevallen door een megamonster. Cesar zegt dat mensen niet doorhebben dat het grootste monster kapitalisme is, maar ook hij is aangestoken door de angst; meermaals per dag word ik ongevraagd beneveld met een desinfecterende designerspray die Wood Night heet. De flacon lijkt op een platte, zwarte steen en het ritueel krijgt daardoor iets voorouderlijks; intiem en logisch als smeulende kooltjes in een uitgeholde kalebas voor een nomadenvolk.


-

Meer lezen? Je kunt je abonneren op mijn nieuwsbrief Het Warme Bloed en dan ontvang je om de week iets bijzonders in je mailbox. Abonneren doe je door hier te klikken.

Elfie Tromp - 11:57 04-02-2020

NIET VANDAAG SATAN (maar wel vanavond)

Het afgelopen jaar heb ik aan een voorstelling gewerkt die groter voelt dan ik, groter dan wat ik tot nu toe heb gedaan, groter dan wat ik voor mogelijk had kunnen houden dat ik kon. Ik ben zo absurd trots (en een beetje zenuwachtig) om dit met jullie te mogen delen. Er zijn nog kaarten voor de eerste try-out in Theater Walhalla via deze link.

NIET VANDAAG SATAN (maar wel vanavond) 23 feb 15.00 in Theater Walhalla


Je mag verkleed komen als je favoriete monster. Dat doe ik ook.

Elfie Tromp - 13:03 30-01-2020

Het warme bloed

Ik ben een tweewekelijkse nieuwsbrief begonnen, waarin ik mooie dingen zal delen. Een gedicht dat vlekt, een verhaal dat stroomt, een gevoel dat stolt. Ik zal het ook hier toevoegen, maar wil je de luxe van iets moois in je inboxie; meld je hier aan

Elfie Tromp - 10:55 27-01-2020

Interview met Lydia Lunch voor Volkskrant

Voor de Volkskrant interviewde ik performer en woedekoningin Lydia Lunch:

Hoe heel je het trauma van seksueel misbruik in je jeugd? Op het International Film Festival Rotterdam laat de documentaire The War is Never Over van regisseur Beth B zien hoe de Amerikaanse performer en undergroundartiest Lydia Lunch (60) een carrière heeft gemaakt van haar demonen te lijf gaan.



Lunch is een performer en schrijver die door haar uitgesproken karakter en heftige concerten een cultstatus geniet onder alternatieve muziekliefhebbers. Onvermoeibaar bracht ze de afgelopen veertig jaar werk uit. Ze werkte samen met onder anderen Nick Cave, Sonic Youth en componist Nicholas Jaar. Daarnaast maakte ze graphic novels, kookboeken, films en romans. Haar aangrijpendste werk is Daddy Dearest uit 1984, een spokenwordperformance waarin ze haar vader ervan beschuldigd haar misbruikt te hebben.

Lees hier het hele interview

Elfie Tromp - 11:30 22-01-2020

Tirade

Voor de Tirade schreef ik het korte verhaal Het elastieken huis, over het auto-ongeluk dat ik dit jaar had en het magische denken dat me maar niet losliet:

Vorig jaar reed ik mijn auto total loss. Op de enige dag dat het sneeuwde, splitste de tijd zich in twee banen. Of specifieker: toen ik de vangrail raakte, versnelde de minuut die het duurde zich tot een hartslag én rekte zich uit tot een tent die zich over mij heen schoof. Sindsdien slaap ik in die tent. Ik word wakker in die tent. De tent beweegt met me mee. Soms lijkt het net alsof de tent er niet is, omdat ik er zo gewend aan ben geraakt. 

.
Ik stelde het kopen van een nieuwe auto uit, omdat ik vond dat ik niet genoeg geld had. Ik had wel genoeg geld, maar niet genoeg zin. Of eigenlijk: geen zin. Diep verborgen in mij, daar waar woorden niet bij konden, geloofde ik heilig dat ik wel had moeten sterven, daar, in dat laagje modderige sneeuw, verfrommeld in een goedkope wagen, doodgeperst tussen de fibervezels van het dashboard. De dood achtervolgde me, dat kon niet anders. Zo werkte het noodlot. Die wachtte zijn tijd af; tot ik weer op de juiste snelheid kwam, met een flinke dosis onoplettendheid op een verraderlijk wegdek. Het was een kwestie van vier wielen en een stuur. De dood stond met afgeslagen motor op mij te wachten in een showroom. De dood had lichtmetalen velgen voor de gelegenheid gekozen. De dood was klaar om door mij gekocht te worden.
.
Meer lezen? Koop de Tirade via de betere boekhandel.

Vorige | Volgende